Poezi nga Nazim Hikmet
Çdo dite teme në dynja i vjen era pjepën
Falë teje.
Krejt frutat m’vijnë ndër duer sikur t’isha diell
Falë teje.
Falë teje rrnoj vetëm me mjaltën e shpresës.
Zemra jeme rreh, falë teje.
Edhe mbramjet e mia ma të vetmueme
shndrisin si një qylym Anadolli në mur
Falë teje.
Para se të mbërrija në shehër
U kota në një bahçe trandafilash, falë teje.
Falë teje, nuk e la me hy
të veshun me petkat ma të buta
vdekjen që troket në derën teme
me kangë që thërrasin rahatin e madh.
Në shqip: Sait Saiti
LEXO EDHE:
NAZIM HIKMET: FJALËN MË TË BUKUR ENDE S’TA KAM THËNË…
Disa thonë “s’jetoj dot pa ty”
Unë nuk jam nga ata;
Jetoj edhe pa ty
Por me ty jetoj ndryshe…
***
Vetmia i mëson njeriut shumë gjëra
Por ti mos shko
Unë le të mbes i paditur…
***
Njeriu;
Kur nuk bëhet dot det
Në emër të shpresës
Duhet të bëhet pulëbardhë.
***
Dhe fjala më e bukur që dua të të them
Është ajo që ende s’ta kam thënë.
***
Kush e di;
Ndoshta nuk do ta donim njëri-tjetrin kaq shumë
Nëse s’do vështronim nga larg
Shpirtrat tanë…
Kush e di;
Nëse fati nuk do të na mbante larg
Ndoshta s’do ta ndjenim njëri-tjetrin
Kaq pranë…
Përktheu: Rozana Belli
Lexo edhe:
NAZIM HIKMET: VAJZË E VOGËL NGA HIROSHIMA
Hapmani derën, jam unë…
trokas në derën e të gjitha shkallëve
por askush s’më sheh
sepse fëmijët e vdekur, askush s’arrin t’i shohë.
Jam nga Hiroshima dhe atje kam vdekur
shumë vite më parë. Shumë vite do të kalojnë.
Isha shtatë vjeçe, atëherë: edhe tani jam po aq,
sepse fëmijët e vdekur nuk bëhen të mëdhenj.
Kisha flokët të shndritshëm, zjarri m’i përzhiti,
Kisha sy të bukur, të kthjellët, zjarri m’i qelqoi.
Një grusht hi, kjo jam unë tani
sepse hirin pastaj e shpërndau era.
Hapmani derën; ju lutem, jo për mua
Sepse mua nuk më duhet më as bukë as oriz:
nuk kërkoj më as edhe sheqer:
një fëmije të djegur si një gjethe e thatë s’i duhet më.
Ju lutemi më vini një firmë këtu,
ju lutem ju njerëzve të gjithë botës;
firmosni, ju lutem, që zjarri të mos djegë fëmijët
dhe të mund të hanë gjithmonë sheqer.
Në shqip: Faslli Haliti
ObserverKult
