Se barra e historisë është e rëndë, e kisha mësuar prej gjyshit tim,
që nën hijen e dardhës së moçme më fliste për shtresa vuajtjesh
në qenien e tij, formuar prej luftërash, frikës dhe urisë.
Sa herë ia shihja sytë, më dukeshin si një minierë e thellë trishtimi.
Në epokën e prindërve të mi, asgjë nuk ndryshoi.
Ata frikësoheshin prej shtetit si prej djallit.
Pijen e fermentuar të këtyre epokave e kam pirë edhe unë.
Kam trashëguar një gjuhë plot plagë,
kam ndie izolimin, grushtet, varfërinë, frikën e mallkuar prej shtetit.
Me goditje të plogështa i kam rënë grusht robërisë, territ.
Ndoshta goditjet e mia ishin iluzion, por unë nuk jam ndalë.
Kam mbledhë kujtime të mjegullta nëpër histori.
Kam kërkuar epokat e deformuara, origjinën e mëkatit të rrjedhshëm.
Kam shkelë shumë territore të egra.
Jam ndalë aty ku mungonin gjurmët e dashurisë dhe jam mërzitë.
Kam pyetë veten:
A ishte krejt historia jonë me episode të pandalshme dhembje,
heroizma, eksod?
A kishin kohë të bënin dashuri njerëzit këtu?
Të vallëzonin. Të këndonin.
Apo gjithçka ishte në funksion të riciklimit të jetës?
Instinkt mbijetese. Ripërtëritje e racës.
Dhe këto dilema, megjithatë, kurrë nuk shqiptoheshin me zë,
se rëndonin si kripa në plagë.
Shumë breza janë vyshkë, këtu, për pak ujë dashurie,
bukë pa hidhërim, për një shtet që nuk iu gërryen ëndrrat.
Dhe tani është verë shkrumbuese
dhe në atdheun e gjuhës sime mungojnë reshjet e dashurisë
dhe vazhdon të valëvitet flamuri i humbjeve.
Se në atdheun e gjuhës sime është rrëzuar Babeli
dhe pluhuri i madh i mosmarrëveshjeve
shtrihet si pëlhurë e zezë mbi fatin tonë.
ObserverKult
Lexo edhe:
