Poezi nga Hajne
Në çmenduri e sipër, të të braktisja doja
e gjer në fund të botës, i vetëm unë të shkoja
të shihja unë në të, dashurinë a do ta gjeja,
e fort me adhurim atë ta përqafoja.
Dhe e kërkova dashurinë unë në çdo rrugë
e në çdo derë për të unë zgjata duart,
e lypja dashurinë unë si monedhë,
por s’mora veç urrejtjen e hutuar.
Dhe renda unë gjithkund pas dashurisë,
pas dashurisë që kurrë unë nuk e gjeta
dhe i sëmurë e i pashpresë, përsëri për në shtëpi u ktheva
dhe ja, drejt meje erdhe ti,
dhe diçka shndriste fort në sytë e tu,
kjo ish e ëmbla, shumëkërkuar dashuri.
Përktheu: Juliana Vogli
——————————–
LEXO EDHE:
Hajnrih Hajne: Letra që ti shkruan
lexo edhe:
ILIRIAN ZHUPA: NATËN TË SHOH, DITËN S’TË NJOH
Hap sytë dhe përballem me gjërat e thjeshta,
Nga dimri te vera, nga pranvera te vjeshta.
Vetëm katër stinë ku vërtitet gjithë jeta.
Katër cingla ku është ngritur gracka,
Me të fshehta të turbullta e imazhe të pastra,
Brenda thesit të ajërt të horizonteve të kaltra.
Qiell pa fund e pa anë,
Ç’bën vallë mbi ne?
Që natën ndez zjarre
E ditën i fsheh.
————————–
