Poezi nga Nikos Gatsos
Ç’do pavdekësi që ballesh për karshi ballkonit tim,
të shikoj, me mua tallesh e në zemër ndjej shtrëngim.
Fort me ty u dashuruan mbretër, princë, edhe poetë
por ti as një degëz dhjozmo, s’u ofrove moj e shkretë.
E ashpër je, si grusht i vdekjes që të vret,
por veç se ne, pati një kohë që të kujtuam të vërtetë.
Çdo gjeneratë: – unë do ta mbaj për vete – thoshte.
Peri e ngratë, që as kurrkush nuk mundi të të joshte.
Ç’do pavdekësi përballë, ç’kërkon në ballkonin tim,
a s’po lyp nga jeta vallë, një kurban një akt sublim?
Erdhën Krisër nga plot vende, të përulur pelegrinë,
në burim të bahçesë tënde, por nuk munden ujë të pinë.
E ashpër je, si grusht i vdekjes që të vret,
por veç se ne, pati një kohë që të kujtuam të vërtetë.
Çdo gjeneratë: – unë do ta mbaj për vete – thoshte.
Peri e ngratë, që as kurrkush nuk mundi të të joshte.
Shqipëroi: Arqile Garo
*Titulli i origjinalit: “Pavdekësi”
ObserverKult
—————————-
LEXO EDHE:
Napoleon Lapathiotis: Ish ajo natë, që unë, sa kisha vdekur…
Ishte një mbrëmje thellësisht e mrekulluar.
Mbrëmje e brishtë, e patravajë, një ëndërrim! –
Që kurrë, kaq shumë, pasditja plot shkëlqim,
nuk pat ndriçim kaq madhështor, si gur i çmuar…
Tek drita zhbëhej – siç kur zbehet agonia, –
përmbi balsamin që në kopshte kishte mbirë,
ku lulet deheshin nga erë e tyre e mirë,
dhe shfaqej e pashoqe, e përkryer, harmonia…
Askurrë një perëndim i tillë s’ kish ekzistuar…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
