Poezi nga Nizar Qabbani
Dashuria jote më ka mësuar të jem i trishtë
prej shumë motesh më duhej
një grua që t’më epte trishtim
një grua që t’i vajtoja shpatullave
si një harabel
një grua që t’m’i mblidhte pjesët
si copëzat e një kristali të thërmuar.
Dashuria jote më ka hapur udhën
drejt trevash të trishta
e unë, përpara teje,
kurrë s’kisha qenë
në treva të trishta
kurrë s’e kisha ditur se burri është mishërim i lotit
se burri pa trishtim
është veçse kujtim.
*Titulli i origjinalit: “Vjershë trishtimi”
Përktheu: Edon Qesari
ObserverKult
Lexo edhe:
“RRUGËT JANË TË ZEZA…” POEZIA QË DËRGOI NË BURG FATOS LUBONJËN
Disa poezi të gjetura në shënimet e Fatos Lubonjës janë cilësuar me frymë armiqësore ndaj regjimit komunist. Eksperti Thimi Bare ka bërë gjithë analizën e poezive dhe i quan me frymë pesimiste.
Pjesë nga aktekspertimi i hetuesit Thimi Bare:
Unë, Thimi Bare, Nga studimi që I bëra bllokut të vitit 1969 të të pandehurit Fatos Lubonja, konstatova se: ai në këtë bllok ka shkruar poezi ku mbizotëron termi: e zezë vetmia; vdekja, pesimizmi, çoroditja etj. Tipike është se kur shkruan për poezinë, ndër të tjera thotë:
Çështë poezia!
Rrugët janë të zeza
Natën
Njerëzit janë të zinjë
Natën
Atje kur ska dritë
E zeza nuk duket
KONKLUZION
Për mendimin tim tërë shkrimet në poezi të këtij blloku janë shkruar me një frymë të theksuar armiqësore, ku gjithçka e errëson, gjithçka i bëhet vdekje. Citimet e sipërme janë disa nga ato që e spikatin këtë theks armiqësor të të pandehurit Fatos Lubonja…
TEKSTIN E PLOTË MUND TA GJENI KËTU
