Poezi nga Nizar Qabbani.
U rrita nënoke… dhe kam filluar të të ngjaj gjithnjë e më shumë
Tashmë zgjohem herët
dhe flej para të gjithëve
Trafiku ka filluar të më mbysë
e fjalët më lodhin
U rrita nënokja ime dhe kam filluar të pij më shumë çaj
më pëlqejnë barishtet dhe aroma e qelibarit
U rrita nënoke dhe gjithçka e lexoj vetëm
qaj në heshtje vetëm dhe përmallem krejt vetëm
U rrita nënokja ime,
të gjithë largohen
dhe miqtë janë pakësuar shumë
Më pëlqen më shumë qetësia, e imagjinon dot?
kurse zhurmat m’i shterojnë energjitë
U rrita nënoke dhe s’e shijoj qëndrimin natën vonë
dhe krejt si ti, tashmë është deti ai që më fal qetësi
Nuk jam më ajo që ëndërronte fustanin
bota është bërë kaq e komplikuar
e thjeshtësia gjithnjë e më e vështirë
Sot, njerëzit u ngjajnë më shumë kukullave
e unë nuk di të luaj më
Jeta nuk është siç më pate thënë, plot ngjyra
kurse udhët, kryesisht, gumëzhijnë nga njerëzit e shumtë
të gjithëve, nënoke, u rëndojnë halle mbi supe
Gjithnjë e më shumë, nënoke, më merr malli për veten
Kam mall për thjeshtësinë e atyre ditëve në shtëpinë e gjyshit
Kam mall për atë kohë atje, kam mall për ty
Kam mall për veten time të vogël, si dikur
Kam mall për qortimin tënd spontan, të sinqertë, të butë dhe lotues
Tashmë është jeta që më qorton, nënoke
janë ditët e padrejta që kritikojnë
të gjithë ua hedhin fajin të gjithëve
Nuk ka më dashuri pa interes
dhe mirësjellja është shndërruar në një kompliment me kosto
U rrita nënoke dhe pashë që isha plakur
thinjat mi pushtuan flokët e mi të errët, të cilët i doje aq fort
e që dikur u thurrje këngë e luaje me to
U rrita shumë
e bota nuk është aq interesante sa mendoja
U rrita nënoke që ta kuptoj se unë jam ajo vogëlushja jote, sado të rritem dhe se përqafimi yt është e gjithë bota ime
Ah nënokja ime!
Përktheu Elmaz Fida
ObserverKult
Lexo edhe:
