Özdemir Asaf: Nuk më mungon më si më parë

08/05/2024 • 13:29

Poezi nga Özdemir Asaf

Nuk më mungon më si më parë
Nuk qaj kohë e pa kohë…
Nuk më mbushen sytë me të zënë në gojë emrin tënd
As kalendarin e mosardhjeve s’ta mbaj.
Jam pak i lodhur…
Pak i thyer…
Më ndoti një grimëz mungesa jote!
S’u mësova dot si mund të bëhem mirë,
Vetëm i arnova ca “mirë jam”-a në majë gjuhe.

Jam i shqetësuar se po të harroj,
Frikësohem kur e shtrydh mijëra herë kujtesën
Dhe prapë fytyra jote s’më bie ndërmend.

Tanimë nuk të pres.
Madje s’dua të vish.
As që dua t’ia di se si je.

Hera-herës më kujtohesh. Aq më bën, them.
Sikur s’më mjaftojnë brengat e mia. Aq më bën!
Mbase po mësohem me mungesën tënde?
Mos ndoshta po heq dorë përfundimisht prej teje?
Jam i shqetësuar në të vërtetë.

Po nëse dashuroj një tjetër?
Besomë, atëherë s’kam për të ta falur në jetë të jetëve.

Përktheu: Vjollcë Berisha