Vetmia ime është përplot me njerëz
përplot qytete, qiej, rrugica
Ne jemi si hëna dhe dielli
ndiqen dhe presin një ditë takim
Me të dashtë ty është lehtë
të jetosh me atë ndjenjë e vështirë
Ajo rrugë në të cilën ikën vet pa mua
të vret por të jep pak liri
Vetmia ime është përplot zhurmë,
mbushur me ëndrra, zgjime, netë të gjata
Ndoshta ndodhë një e pamundur
një mrekulli ndoshta, diku tek e fshehta
E pamundur s’mund të jetë
për atë që beson të paracaktuarën, dashurinë
Vetmia ime është përplot me njerëz
deshta të them me miq, fate, kopshte
ObserverKult
Lexo edhe:
AZEM SHKRELI: KOHA E KRYMBAVE
