Një kapiten, Kapo Stuhia,
përpin me sy një det të tërë
tek ai është shkrirë dashuria
porsi floriri nëpër rërë.
Ai e di: një vajzë e pret,
në dorë ngrirë e ka shaminë
“O kapiten, o zjarr mbi det!…”
Ajo çon lajme me stuhinë.
Sot mbi dallgë një kapiten,
merr e jep fjalë me një vajzë.
Një re nga lart hënën hedh,
siç hedh anija një spirancë.
“O kapiten, o kapiten,
fanari ynë pse nuk duket?
Përballë anijes dallga vjen
anija si e trembur struket”.
Gjithë ekuipazhi e shikon
drejt e në sy Kapo Stuhinë.
Anija mallin ka timon
dhe kapiten ka dashurinë.
“Fanar i bregut do të dalë,
atje përtej në malin lart!”
thotë Kapiteni namuzqar
(s’ka sy po gropa me inat…).
Larg mbi kodrinë si me magji
i bardhë çeli një zambak:
“O kapiten, Kapo Stuhi,
fanari jam avitu pak”.
Dhe mbi kuvertë Kapo Stuhia
papritmas ngrihet, bubullon
dhe deti prapë nga duf i tij
më fort hedh valle, shungullon:
“Ju thashë, fanari do të shfaqet
atje përtej përmbi kodrinë!”
Dhe kapiteni dredh mustaqet –
timoni i tij për krenarinë.
Qetësohet deti si foshnje e pirë,
si një pulëbardhë anija shket.
Fanari puth Kapo Stuhinë
dhe puthja urtëson një det.
Një kapiten Kapo Stuhia
na ka për shpirt një det të tërë,
tek ai është shkrirë dashuria
porsi floriri nëpër rërë.
“O kapiten, o kapiten,
o kapiten, o zjarr mbi det”.
1979
