Poezi nga Piro Kuqi
Dua të shkruaj me duar,
por duart m’i kanë prerë
Dua të shkruaj me lot,
por sytë m’i kanë nxjerrë
Dua të shkruaj me gjoks,
por gjoksin ma kanë shqyer
Dua të shkruaj me eshtra,
Por eshtrat mi kanë thyer
Dua të shkruaj me gjak,
por gjakun ma kanë marrë
Dua të shkruaj me shpirt,
por shpirtin ma kanë vrarë
Përse më lini vallë,
të endem kufomë e gjallë ?
ObserverKult
Lexo edhe:
FREDERIK RRESHPJA: VJOLLCË E VOGËL, O SHPIRT!
Çeli vjollcë e vogël mbi gurishte
Si një ylber mbi planete të panjohur.
Kështu kam ëndërruar edhe unë dikur
Të bëhem ylber mbi akuafortën e kohës vizatuar egër,
Por tërë ato që thashë
U tretën në kujtesën e palexueshme të ajrit.
Më me fat janë perënditë
Që kthehen te toka të skalitur.
Ti s’ke për t’u skalitur kurrë,
E veç ndoshta në kujtesën e palexueshme të ajrit.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
