Dy syt’e tu të fundmen herë
Guxoj me mend t’i ledhatoj.
Guxoj të zgjoj në zemr’ e çjerrë
Me drojtie ëndrrat që m’u shterrë
Dhe dashurinë të kujtoj.
Vrapojnë vitet pa pushuar,
Ndryshojmë ne, ndryshon çdo gjë.
Ti për poetin tënd je shuar,
Me terr’e varrit je mbuluar
Dhe shoku yt për ty s’rron më.
Pranoje, pra, nga zemr’ e tretur
Një përshëndetje plot rënkim,
Si nusja ime e ve mbetur,
Si shok që shokun puth i heshtur
Përpara nisjes n’internim.
Përktheu: Petraq Kolevica
ObserverKult
Lexo edhe:
ALEKSANDËR PUSHKIN: AI ÇAST KUR TË PASHË TY…
Poezi nga Aleksandër Pushkin
I paharruar gjithmonë do të jetë,
Ai çast kur të pashë ty,
Siç e shpon zemrën një shigjetë,
ma dogje shpirtin, bukuri.
Mes vuajtjesh të mia pambarim,
Një nga një ditët më kalojnë kot,
zëri yt më shfaqet plot dëshpërim,
Të ëndërroj, por s’të shoh dot.
Vitet kalojnë si një furtunë
Ëndrrat me vriten, nuk kam më gjumë
Të harrova zërin si zog i malit
Fytyrën e bukur, dy sytë e ballit
Koha ka ngecur, ç’monotoni,
Dielli s’më ngroh, qielli është gri,
S’kam inspirim, as perëndi,
As lotë as mallë, as dashuri.
Por, ja papritur këtë mëngjes,
M’u shfaqe prapë ndër sytë e mi,
Shigjetë në zemër mes për mes,
që përvëlon shpirtin, bukuri.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
JAM KËTU INEZILDA, POEZI NGA PUSHKINI
Aleksandër Pushkin: Inezilda
Jam këtu Inezilda
Pranë dritares ku fle ti
E mbuluar është Sevilia
Në mjegull e qiej gri!
Mbështjellë në pelerinë
S’pyes vdekje as perëndi
Me shpatë e mandolinë
Poshtë dritares ku fle ti.
Ti fle, kitara qan
Të zgjon me serenatë
Për plakun këtu pran’
Ç’më duhet mua shpatë?
Konop mëndafshi kam hedhur
Tek parmaku yt i vjetër
Pse s’flet por rri e heshtur
Mos pret një bandill tjetër?
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
