Poezi nga Rexhep Shahu
I kam marrë me vete duart tua, gishtat tu lodrojnë fytyrës time
Duke lexue nëper brazda si i verbëri fatin e njeriut.
Ti tash ke mbetë pa duar, nuk dinë me prekë duart e tua
Me përkëdhelë, gishtat e tu nuk dinë me lexue fatin
Nuk dinë me dridhë buzë burri siç drithëronin buzët e mia.
ObserverKult
Lexo edhe:
REXHEP SHAHU: NJË MUAJ A MË SHUMË JETOVA PËRDITË ME KËTË SHQETËSIM…
Mu enjt gjoksi, gjoksi i majtë, filloi të më bëhej si gjoks gruaje.
Kaluan disa kohë dhe fillova të shqetësohem, ndjeja dhimbje herë pas herë, si therje. Dyshoja a mos është ndonjë infeksion i plagës së operacionit të zemrës që ishte aty ngjitur. Njëmijë dyshime e hamendje pafund. Sidomos natën plot mendime të liga me kancer.
Nuk e di se ku lexova a kush më tha se kjo ndodhte një në njëqind raste tek burrat. Ishte tumorr. U tremba.
Nja një muaj a më shumë jetova përditë me këtë shqetësim dhe asnjë sekondë nuk mu hoq nga mendja. Fillova ta mendoj vdekjen.
Ja kështu vjen vdekja e paralajmëruar nga kanceri.
E megjithatë nuk thashë ndonjëherë se vdekja e bën njeriun më të mirë a më të keq, aspak jo, njeriu është si është dhe vdekja as nuk e zbukuron as nuk e shëmton.
Pastaj mendoja, e pse jo. Vdekja e paracaktuar me afat të paracaktuar në bazë të një rregulli që kanë kanceret, të jep mundësi të reflektosh, të bëhësh me dinjitet sepse nuk ke mundësi të fshihesh prej saj. Kështu pra fillova të bëhem si filozof i vdekjes…
Pas një nate të shqetësuar sepse ndjeva dhimbje e therje të shpeshta, i telefonova doktor Ajliut dhe në mëngjes shkova tek ai.
Më priti si ai, siç di vetëm ai, siç nuk më ka pritë kurrë askush asnjëherë. I qeshur, plot hare dhe më pyeti deri në hollësi si gjithmonë për veten e gjithë njerzit e mi.
Më dhemb gjoksi doktor, më është enjtë gjoksi. Si gjoks gruaje. A mund të kem kancer unë…
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU
