Poezi nga Riza Braholli
I humb
përherë i humb gjërat e bukura…
Vazo, pjata të çmuara më bien e thyhen
dhe flutura e zogj aq të rrallë,
më ikin nga duart e shpesh,
sa shpesh m’i kthejnë njerëzit krahët!
Që fëmijë i kam humbur
dhe prapë vazhdoj t’i humbas.
“Nuk je për gjë”, më thosh nëna.
Tani, çdo ditë
në tryezën e mëngjesit,
mbi gotën e çajit, avulli
luan me trajta, lakime trupash
e lugëza nëpër gotë
sjell e vërtit vetminë e trishtë
që sjellë më ka humbja.
ObserverKult
Lexo edhe:
RIZA BRAHOLLI: TË DESHA…! TË DUA!
Të desha…, unë e di sa të desha.
Sa fatin mallkoj që të njoha
Kur duhej të flisja unë heshtja
Tashti që të flas iku koha.
Të dua…, unë e di sa të dua
Me zërin tënd më flet heshtja
Më flet një shi i thërrmuar
Ca fjalë që i lyp vetëm zemra.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
