Nuk është hera e parë që të shkruaj
dhe do ta bëj këtë gjë
gjersa tek unë të heshtë shushurima e fundit,
deri sa dora të ndalet vetiu
si era mbi faqen e lëmuar të detit.
Do ta bëj ndoshta
deri ditën e fundit të ikjes;
mbase që nesër, apo një ditë
kur të mos marrim më frymë për njëri-tjetrin.
Atëherë do ulem në breg të detit
mbi rërë do vizatoj zemra pa fund,
emrin tënd do thërras me tingujt e ujit
gjer koha të fshihet nga dallgët.
Vjen nata.
Edhe ti me të, vjollcë e vogël
mbirë mbi buzë dëshirash të së pamundurës.
Perdet luajnë tangon e frymëve.
Qetësia është një pellg i madh prej terri.
Herë pas here dallgët nxjerrin në breg
leshterikët e fajit të pakryer.
Nata është mikja jote më e mirë.
vini të dyja përdore, këmbëzbathur
dhe dalëngadalë filloj të pikas
zhurma e ngjyra që kurrë s’i kam parë.
Krahët e mi janë kaq të gjatë
lastarë përqafimi, por, medet,
do të thahen në valë dëshirimi të pamundura.
Tashmë që në një grusht mjergulle jam shndërruar
mund të bësh ç’të duash me mua:
të derdhësh shira pa fund
apo një dimër të bësh,
t’i frysh paksa me buzë këtij pluhuri,
të më shpërndash në asgjë; hiri atëherë
do këndojë nëpër ajrin e mbjellë
me këngën e zjarrit të fikur
që me vete mbartëm
si gurin në këmbë i mbyturi.
Kjo, nuk është hera e parë që të shkruaj
dhe do ta bëj këtë gjë derisa deti të heshtë
i mbytur në vetminë e tij,
harruar dhe nga ylli m’i fundit; gjer koha
të tretet e humbasë limitet e saj.
ObserverKult
