Ti që mall ke për qafimin tim
më shumë se lumi për përrenjtë
se dheu i zhuritur për shiun
se vetmitari i natës për hënën,
aq sa njeriu për ëndrrën,
më zgjon mallin e blertë për pjergullën
për hardhitë që hidhen mbi shpatulla lisash,
për zërin tënd të pjekur nga ethet:
do t’i ha…,
i miri im do t’i shter ato buzë.
Struku në terrin tënd, lidhe zemrën,
ta merr reja,
dridhja e gjethit të plepit
hija e lisit me harbim harabelash,
zëri im që ndjell pëllumbeshat
nëpër kaltërimat e zgjimit.
Përtej, pas dritaresh, e di,
përherë ka një zë që na mbjell
në një arë me drithëra dëshirash,
në ajër gjithnjë ka një pupël të bardhë
që era na bën ta ndjekim pa mend…
Po ç’ëndërr e bukur: dy të egër,
kapërthyer si ligustrat,
zemër më zemër!
Ani pëllumbeshë krahbardhë
E di që mall ke për qafimin tim
Më shumë se zogjtë për qiellin,
por e di;
të dy e dimë, dëshirat,
etjet tona mbaruan qëkur,
qysh kur ndehe krahët e bardhë
e fluturove në një tjetër çati me pëllumba.
Po fundja merrja një kënge,
mbushe gushën me gugatjet e tua
që harbonin mëngjeset,
kështu mbase i mbush mendjen Atij…;
më shumë se Atij, vetes,
hallakatur nëpër vrunduj besimi
se je ende e lirë.
Titulli i origjinalit: E paemër
ObserverKult
