Poezi nga Robert Frost
Dy rrugë në një pyll të verdhë u ndanë,
E mjerisht të dyja s’munda t’i shkelë
E si një udhëtar, ndenja pashë matanë
Gjatë sa munda përmbi njërën anë
Deri ku rruga epej ne drizën dredhë;
Pastaj zgjodha tjetrën, drejt sa s’kish,
E mbase më e mirë m’u duk për sa kujtoj,
Se rruga e blertë do shkelur dyfish;
Megjithëse ai rrugëkalim sa ish
I kish rrëgjuar në të vërtetë njëlloj,
Dhe njësoj atë mëngjes rrugët u shtrinë
Gjethet s’i kish nxirë ende asnjë hap.
Eh, e lashë të parën për tjetër stinë!
Edhe pse duke ditur si rruga rrugës i prin,
Vështirë se do mund të kthehesha prapë.
Me një psherëtimë do e tregoj këtë punë
Kohë e mote larg nga tani, po që:
Dy rruga u ndanë në një pyll, dhe unë—
Ndoqa atë që s’ish shkelur më shumë,
Dhe pikërisht kjo ndryshoi çdo gjë.
Përktheu: Synim Selimi
ObserverKult
Lexo edhe:
ROBERT FROST: NJË SHËTITJE E VONË
Kur kaloj mes fushës së kositur,
pas korrjes së dytë e përndritur
kashtë e lëmuar mbuluar me vesë
shtegun e kopshtit ka zënë në gjysmë.
Dhe kur në tokën e kopshtit hapat hedh
deri te lëmshi i barërave të këqija i tharë,
gumëzhima e zogjve vajtimtarë
është më trishtuese se çdo fjalë.
Një pemë ndanë murit e zhveshur rri
veç një gjethe të kafenjtë ka që lëkundet,
e shqetësuar, ndoshta jo nga mendimi im
bie butë me pak përpëlitje.
Pa shkuar deri në fund të rrugës së nisur,
ndalem të zgjedh blunë e zbehur,
të lules së fundit aster të mbetur
për të ta çuar ty sërishmi.
Përktheu: Irena Dono
ObserverKult
