Nga Roberto Benigni
Lumturia, ah po, lumturia, përsa i takon asaj, kërkojeni, çdo ditë, pareshtur, bile çdokush që më dëgjon tani le të vihet në kërkim të dashurisë, në këtë çast sepse ajo është atje, e keni, e kemi, sepse na e kanë falur të gjithëve.
Na e kanë dhuruar kur ishim të vegjël, na e kanë dhuruar në pajë, dhe ishte një dhuratë aq e bukur saqë e fshehëm, siç bëjnë qentë kur fshehin ndonjë kockë, dhe shumë prej nesh e kanë fshehur aq mirë sa nuk mbajnë mend se ku e kanë vënë, por e kemi.
E keni, këqyrni në të gjitha skutat, dollapët, ndarëset e shpirtit tuaj, përmbysni çdo gjë, sirtarët komodinat dhe do të shihni që do të dalë jashtë, është lumturia, rrekuni të ktheheni përnjëherësh e ndoshta e zini befasisht por ajo është atje, duhet përgjithherë të mendojmë për lumturinë, anipse ajo ngandonjëherë na harron, ne nuk duhet kurrë ta harrojmë.
Deri në ditën e fundit të jetës sonë, dhe nuk duhet as me u frigu nga vdekja, vini re është më e rrezikshme me lindë se sa me vdekë eh…nuk duhet me pas frikë nga vdekja, por nga mosnisja e të jetuarit me të vërtetë, hovni brenda ekzistencës tuaj në këtë çast, këtu…
*Fragment monologu
Përktheu: Klodeta Dibra
ObserverKult
———————-
Lexo edhe:
