Pritjet e mia kanë ngrirë
hapave të mbetur
një ditë më parë
Sytë tu derdhen shikimesh
nëpër ujëvara të gurta Rekës së Ahit
Rremba të prerë lisash
gjethe të skutluara
zgavrave të këtij lumthi malor
me akuj dimri janë veshur
e zë nuk nxjerrin
Zgjas duart
gishtrinjtë s’arrijnë deri te ai lot i njelmtë
që zdirgjet tatëpjetë faqes
nëpër plagë
Më përftohesh pas çdo shkëmbi të rrezbitur
nëpër shpatulla të Bokave
kah Rrezja
E kërcen sakaq Hijes Madhe
për ta shuar atë zjarr ndjenjash
në Kryqprrojet e zanave
Si s’më le të qetë
as në një të dielë lutjesh
kur dua të çlirohem prej vetes
e prej Teje
ëndërr e ikur mëngjesi
Nuk të kujtoj këtë pasdite
këtë mbrëmje
hija e së cilës ngjitet kah majat
në të dy anët e Luginës
As vi në Koncertin e Mesnatës
në Lëndinën e Vogël
ku për pak çastesh
zbret ajo dritë e vjedhur e hënës
Fytyra të trishta të zverdhura djajsh
jargiten moshës sate të njomë
duke ta djegur atë hapësirë të virgjër
me letra të pavlera
I zhgënjyer me fat – thënat e jetës
hedh tutje tubëza lulesh të thara
e fjalë të vrara
mbetur pa kuptim e shije
sirtarëve të kujtesës
ngjashëm si puthjet
që i gëlltiti Lak – mia
Te ai Krue i fëmijërisë sime
në gjunjë bie
për ta zënë pjesën e mbetur të ditës
sa nuk e ka gëlltitur nata
Ç’fat i madh
sikur njëmend të të harroja
tash kur nuk të kam
nuk di ku je
a në ëndrrën e kujt
lozë përkohshëm
ty që ende s’ të njoha si duhet
