Nuk do vij më! Mbi degët kuqalashe më s’ do shkel,
e nëpër bar gjurmët e tua nuk do t’ i kërkoj,
me flokët lidhur si kurorë kallinjsh prej gruri,
të sjell ndërmend përherë dhe ëndërroj.
Me lëng porfiri manaferrash nëpër llërë,
kështu e bukur ëmbëltare dhe e brishtë,
më ngjan si perëndim në ngjyrë të trëndafilit,
si rreze drite mbi dëborë, kaq mrekullisht.
Bebet e syrit tënd u shuan, u venitën,
u tret dhe emri yt si tingull në hapësirë,
porse shami’ e vjetër n’ ato duar virgjërore,
mban ende një aromë prej mjalti erëmirë.
Yll’ i mëngjesit zbret në tokë një orë të vonët,
edhe lan sytë porsi maçok me njërën këmbë,
nga hojet muzikore të një ere pranverore,
për ty vibron me zë të ulët veç një këngë.
Le të më thotë tani mbrëmja bleroshe,
se ishe ëndërr: dhe ai që të latoi,
nga kurmi yt, nga beli dhe nga kofshët,
misterin tënd hyjnor me buzë nuk e shijoi.
Nuk do vij më! Mbi degët kuqalashe më s’ do shkel,
e nëpër bar gjurmët e tua nuk do t’ i kërkoj,
me flokët lidhur si kurorë kallinjsh prej gruri,
të sjell ndërmend përherë dhe ëndërroj.
Shqipëroi: Arqile Garo
