Shtrati spërkatur me erë parfumesh,
Divani si varr i thellë, ububu!
Do lule të çuditshme sipër raftesh,
Që çelur kanë për ne kushedi ku.
Në çast të mbramen rreze duke thithë,
Dy zemrat tona do fiken si pishtarë,
Që derdhin prajshëm dritën e dyfishtë
Në shpirtat tanë pasqyrë-binjakë.
Një natë ngjyrë rozë a blu, mistike,
Ne do këmbejmë një dritë të vetme,
Si një ngashërimë ngarkuar me etje.
Pastaj një engjëll do hap pak portën,
Do të ringjallë, besnik si me dorë,
Pasqyrën e thyer e flakën e përkorë.
- Një nga sonetet më të njohura të Bodlerit. I botuar për herë të parë më 1851. Me shtresën e tij tingullore ka tërhequr vëmendjen e shumë kompozitorëve, në mesin e të cilëve edhe të Klod Debysisë.
Shqipëroi: Agim Vinca
ObserverKult
