Poezi nga Skënder Rusi
Më duket mua apo gjithë bota ka lajthitur,
Gjersa vrapon veten për të gjetur,
Ma thërrisni këtu njeriun më të ditur,
Të gjejë atë që nga hiçi ka mbetur!
Më duket mua apo të gjithë e kemi pritur,
Të shpëtojmë duke hapur- jo veç një derë!
Kush hedh një hap, një majë e ka arritur,
Kush kërkon maja, nuk ndalet asnjëherë!
Më duket mua apo e gjeta mendjen,
I ftova të gjithë atje, brenda në zemër!
Atje s’do ketë kurrë vdekje tënden,
Dhe dimrat do të jenë gjithnjë të gjelbër!
ObserverKult
Lexo edhe:
SKËNDER RUSI: PAS 100 VJETËSH ASNJË NGA NE S’DO JEMI…
Pas 100 vjetësh asnjë nga ne,
s’do ketë mbetur,
Në tjetër botë do jemi që të gjithë!
Veç qiej bosh ne kemi për të gjetur,
Ndërsa kërkojmë të gjejmë Perënditë!
Pas 100 vjetësh të gjithë do kemi ikur,
Dikush më parë, të tjerët ca më vonë,
Çdonjë nga ne do jetë një dritë e fikur,
Që nuk do ndizet më në botën tonë!..
Poezinë e plotë mund ta gjeni KËTU
Lexo edhe:
SKËNDER RUSI: SIMFONIA E TAKAVE
Ai ishte një regjistrues i marrë,
S’kishte zemër në gjoks, kishte disqe!
Jetonte brenda në një kitarë,
Atje e desh dhe varrin kur të vdiste!
Ia dha vetë atë formë sobalkës së tij,
Se atje do flinte me Bet’hovenin e madh!
Se atje do ish dhe zoti Paganin,
Edhe zoti Shubert, edhe zoti Moxart!
Kush tha se këta ishin të vdekur!?
Ai fliste me ta, qeshte, pëshpëriste!
Brenda kitarës së tij vetëm e shoqja,
E urdhëruar ishte të mos fliste!
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
