Poezi nga Sokrat Habilaj
Nuk dua të betohem sa e desha dikë,
Se çdo kohë e desha si ditën e parë.
As të numëroj vitet ikur një nga një,
Sa t’ju bind se vazhdon zjarri i parë.
Nuk dua të flas për muaj, a për stinë,
Për net të bukura, a për ditë të trishta.
Për kohën kur i pashë asaj një thinjë,
Për sa kohë e desha, s’mbajta kronika.
Nuk shënova shifra, që të flisja për to,
Se ndoshta pa dashje harroja një detaj.
Të duash një grua nuk shfaqet “kohë”,
Por thjesht mungesa e përjetshme e saj.
*Titulli i origjinalit: “Mungesë kohe”
ObserverKult
Lexo edhe:
