SIMFONIA NUMËR NJË poezi nga Tasos Leivaditis
Paskëtaj e kuptuam që nuk ishin fytyra
por sinjale të heshtura të diellit që perëndonte….
si një zot që e harruan dhe nga thellësia e kohës
kërkon ndihmë.
Qielli memec e i hirtë
njëlloj indiferent si për fitimtarët ashtu edhe për të mundurit.
Ke parë ndonjëherë në sytë e ushtarëve të mundur
dëshirën idhnake për jetën?!
Fatkeqësia gjithmonë të detyron të anullosh – iku jeta,
miqtë ishin tretur
dhe armiqtë ishin tepër të veckël që të mund të ushqeheshe
prej urrejtjes tënde….
…dhe loti të djeg syrin, që befas errësohet
prej zotave të vjetër e të harruar dhe naiviteteve
gjithëpërfshirëse djaloshare…
Mbi çarçafët e lagur e tërë zhubra zhuritej buzëqeshja
e foshnjave të palindur…
dhe lidhen e ndahen njerëzit
dhe nuk marrin asgjë prej njëri tjetrit.
Se dashuria është rruga më e mundimshme për t’ u njohur.
Sepse njerëzit, shok, jetojnë që nga momenti
që gjejnë një vend
në jetën e të tjerëve.
Dhe atëherë e kuptove përse të dëshpëruarit
bëhen revolucionarët më të flaktë.
E mbesim befas të pambrojtur, si fitimtari
përballë vdekjes,
ose si një i mundur përballë përjetësisë…
Fjalët pompoze pa vlerë u gjykuan dhe po flakeshin
në kanale ujërash të zeza.
Ah, ti nuk e ke parë kurrë dorën tënde
të të marrë në shenjë pa mëshirë
nga thëllësia e së kaluarës….
…O Zot sa e bukur që ishte
si një bredh i stolisur në një natë të largët Krishtlindjesh…
Më fal, e dashur, që ekzistoja para se të të njoh.
Urrej sytë e mi që nuk do pasqyrojnë më buzëqeshjen tënde…
Sheshi do mbetet bosh
në një botë që ia fali të tëra, e kur kërkoi dhe ai
pakëz mirëkuptim
ja refuzuan.
Pa ëndra që të na mashtrojnë e pa miq
që të na tradhëtojnë…
Sepse njerëzit ekzistojnë që nga momenti që gjejnë
një vend
në jetën e të tjerëve.
Ose
një vdekje
për jetën e të tjerëve…
Shqipëroi: Arqile Garo
ObserverKult
Lexo edhe:
