jam kamë e duer këputun
plasave kah kanë ecë shoqet e mija
para meje
e s’dinë hala me m’kallxu se ç’asht liria
fjalët i lajnë gjysmë sa me m’grrye
e ndjejë, ato m’kursejnë
derisa ngul i kqyri n’buzëqeshjen e zorit
për kohën e çmueme që ma falin
në mal hallesh të veta
jam trup i lodhun
nëpër damar vlojnë tregime
të dëgjume e t’jetume
që kullohen si tromobozë gjaku pa ajër
honeve të mia
nërhijeve numëroj zemra të rejash
i gdhendi në druj
sa kanë me u rrëzue e çue
lundrue nëpër barka
kah i gjuen era
jam krye i ranumë
me rrëfime njerëzish që ju këputet
shtegu i jetës
mbijetojnë si zoj në strofull
e m’flasin n’gjuhën e tyne
jam shpirt përplot hare
kur due
keshi, vallëzoj, tallem, përqafoj
me barkun e mbushun plot vnerë
veç për hatrin e shoqeve të mia
jam si ajo e ato
makineri sistemesh
që na vjerrën të gjitha
një për një
tavaneve të qelqit
mos me pa pafundësinë e qiellit
jemi t’marume prej mishi e eshnash
të shoqja-shoqes
sa here rrëzohemi, çohemi, thehemi
flasim me sy, mbështesim me shpatulla
bërrtasim me za
ti NUK JE betejë e humbun.
