Poezia BOTA E NJË STINE nga Valdeta Dulahi
Era e çajit të nanes dhe ajo e kungullit të djegur dilte oxhakut.
Mjegulla ngjitej lumit si udhëtar i humbur
për të na kthyer neve në hije.
Mot i keq, si përherë.
Kurrë s’e kupton fillin dhe mbarimin e vjeshtës.
Dimri shpesh fillon n’vjeshtë.
Dhe mbaronte n’fundpranvere.
Ishte bota jonë, pra.
Bota e një stine: mal, borë, acar, krahnezë.
Ne ishim t’malit.
Lokja ashtu na pat thënë
kur po mblidhte mushmollën
(qe bakëruar e fundit atë vit n’kopsht)
linte ndonjë kokërr,
“hise për të tjerë si ne,
që nuk vrapojnë pas diellit
e vijnë ngjiten pemëve,
cicërimat e tyre na ngjallin zemrën”.
N’botën tonë, t’malit
Lokja sot është veç n’mua.
Mushmollën nëna ka harruar ta mbledh.
Hise ka mbetur boll
për të tjerë si ne, t’malit
që nuk vrapojnë pas diellit.
ObserverKult
Lexo edhe:
VARGJE ME NGJYRA JETE NËN KRAHNEZË
Nga Vebi Bexheti
Vet titulli i përmbledhjes poetike, KRAHNEZË, paraqet sfidën e parë për qasje drejt një vështrimi analitik të mjaftueshëm të kësaj tufe poezish për lexuesin, që pa ndonjë vështirësi të theksuar t’i kuptojë vargjet poetike të Valdetes, poetes, së cilës gjatë kohë i mungoi guximi i botimit, me drojën se e meritojnë, apo jo t’i dhurohen lexuesit. Kjo hamendje e autores për t’i nxjerrë në dritë këto poezi, është njëherit edhe përgjegjësi morale ndaj lexuesit dhe artit poetik në përgjithësi, veti kjo, që në ndërgjegjjen krijuese të Valdetes ëdhtë tepër e theksuar.
Ndodh shpesh që titullin e një përmbledhjeje poetike, autori ta zgjedh nga titulli i njërës nga poezitë, që e konsideron më të preferueshmen, dhe të përshtatshme për t’ia huazuar titullin, që do e mbullonte tërë përmbledhjen. Në ndonjë rast, titulli vjen vetvetiu, gjithsesi i kapshëm për autorin dhe i qëlluar për ta arsyetuar atë që e përshfaqin vargjet e një përmbledhjeje poetike.
