Si të gjitha gratë e bukura,
ajo ka sy të ëmbël e zemër të bardhë.
Shtegton udhëve të kohës,
me peshën e një emri që e bart prej së kaluarës.
Ajo e di se emri i çdokujt është një histori,
si emri i asaj Evës që jeton në secilin njeri.
Shpesh e kam pa’
rrugëve të kryqëzimit,
kur i kalonte barrierat dhe me një cohë të bardhë,
shfaqej përpara të kryqëzuarit
dhe ia fshinte djersët e gjakut.
Kohët ndryshojnë, por gjithmonë
një njeri kryqëzohet në kalvar
për dëshirat e dikujt dhe më e thjeshta,
për epshet e një turme të çmendur.
Dhe ajo sa herë i sheh gozhdët e ndryshkura të urrejtjes
në duar të barbarëve, nxiton
dhe e nxjerr një cohë të bardhë prej zemrës së saj
dhe ia fshin fytyrën të llangosurit.
Ajo e di se një shikim i butë
i zbut dhembjet, është ilaç, si vetë dashuria.
Prandaj, besojani mjekimin e plagëve Veronikës,
asaj që shkëputet prej turmës,
që nuk kthehet në turmë
dhe përherë gjen një shteg,
një shteg të bardhë,
një shteg plot dritë,
të shfaqet krahëhapur përpara një dhembjeje
që e merr dhe e shtrëngon në gji.
ObserverKult
Lexo edhe:
