Xhabir Tabaku: Un’ nuk ika prej teje!

Un’ nuk ika prej teje,
nuk ta ktheva shpinën,
as nuk të braktisa…
Më shtyu jeta… dhe ti e dije.

As ti nuk ike prej meje,
nuk ma ktheve shpinën,
as nuk më braktise…
Të shtyu vdekja… dhe e di.

Dashunia jonë e heshtun nuk iku,
as nuk vdiq.
Atë do e ruajmë në Minor, përherë…

A e ndigjon gjamën time në heshtje?
A të vjen fryma ime e ngrohtë atje nën tokë?
Po lotët e mi të zi, netëve? Njelm i hidht!
E lutjet? Mos fol!
Unë ta kuptoj heshtjen, përherë e kam kuptuar.
Shpirt!

ObserverKult

—————————————————-

Lexo edhe:

XHABIR TABAKU: A JE TI SHEMSIJA IME?

Istanbul.
Pulbardhat binin mbi ujë
me sqepin hapur – të uritura e të frikuara.
Retë e errëta preknin minaret,
shqota mbas shpine dihaste
e un habitur mbas zogjve të bardhë,
bërrylat mbështetur pas parmakëve
te Ura e Gallatës

…andërroja.

Ku je?
Krokâmat e pulbardhave, retë e zeza,
shqota mbas shpine. Vetmi e ankth.

Gjindja shpërndaheshin me vrik,
njerëzia vraponte, Eminony shkretohej
e un jabanxhiu druhesha e andrroja.
I vetëm, prisja te Ura e Gallatës.

Eja!

Shi e ftohtë…
Stambolli zu të flinte gjumin e natës së acartë.
Kapota s’mjaftonte, as shishja me yeni raki.

Po vdisja

Zani i muezinit më trishtonte. -Mjaft!
Acari po më ngrin, jam i dehur…
Vetmitar me xhepat bosh.
Tej larg, një grua me të bardha; – A je ti Shemsija ime?
-A veç je mirazh!

ObserverKult

Lexo edhe:


XHABIR TABAKU: LAMTUMIRAT S’THUHEN ME ZA