Poezi nga Zyrafete Manaj
Ndëgjo bija ime, ti nderi i pragut t’palujtshëm,
zëri i ardhmërisë, aromë e bukës së magjeve tona,
filli i jetës t’behareve të hershme,
i thuprrave të shelgjeve të bereqetshme,
mos e zin veten ngushtë për asgjë në këtë botë.
Bëhu unaza e fateve që mbjellë dëshirat nëpër kohë,
n’kapërcimin e ujrave të turbullta bëhu ura e mirësisë,
flakadan që drita ta mund errësirën e moteve,
prijëtare e shkronjave që shpirti i djegur i lashtësisë i përjetësoi me dhimbje e vuajtje të zorshme ndër shekuj.
Kurrë, ama bash kurrë mos e ndaj mendjen në dysh!
Hezitimi ta vranë unin e çikës dardane e ta nxin faqen si thëngjill zjarri.
Mundohu, zgjidhe nyjen e jetës se laku i të krisurit ta lidhë fytin e mbetesh pa oksigjen.
Nëpërkëmbjen mos e prano në sofrën e zemrës së bereqetshme,
kurrë mos iu frigo vijëzimit të rrugëve kah lind drita,
fuqizoje unin e shpirtit të gruas së guximshme,
se vetëm kështu e mund terrin e zezonave.
Mos hesht kurrë, ama bash kurrë,
kur ta vrajnë fjalën me hilen e kanunit!
Kur të thërrasin rob shtëpie,
ngritu, ngritu mbi diellin, mbi hanën, e merr ngjyrat nga ylberi,
prij jetës me dritësinë e ligjit të çikës shqiptare,
që t’mos thyhesh asnjëherë.
ObserverKult
Lexo edhe:
