Ti i njeh lakuriqësitë e kohës
Ua di ofshamën grykëve t’çjerruna
Të ka rënë të rrish me gogsima fjalësh
Me t’qeshunat e pakrypë të budallenjve
Gjithmonë lakmu i kam ikonës tande
Gurit të rrallë vënë mbi gishtin tem
Ti ftohtësinë e ke armë
e mua gjaku m’vlon përtej damarëve
Zemra ngaherë m’asht ba
si guri yt i çmueshëm
prandaj kam edhe t’njëjtën formë me ty
Jam reflektime diejsh kuqërremë
Bart identitetin tand t’artë
Ti pret ende t’i veçosh lakmitarët
N’sitën tande t’ua shquash lakminë
Çmimin ta bësh t’pathyeshëm
Edhe kur arturë me ekskalibur duan të t’rrëmbejnë
Ti je veç e jemja!
E unë një rrugëtim i tejzgjatur
i qëndisur shtrëngueshëm me kujtimet tua për Atë
Pa të cilen ti nuk do t’ishe kaq e shenjtë
