Të mbaj mend ashtu siç ishe vjeshtën e kaluar
ti ishe ajo bereta gri dhe ajo zemra e heshtur
në sytë e tu flakët e muzgut kafshonin njëra tjetrën
ndërsa gjethet binin mbi ujrat e shpirtit tënd
I rrethova krahët rreth teje si një dredhëz
gjethet e mbështollën zërin tënd që ishte i ngadalshëm dhe i paqtë.
turrë drush në te cilën admirushëm digjej etja ime.
zymbyla të ëmbël të kaltër më ngatërroheshin në shpirt.
Sytë e tu janë nisur tashmë dhe vjeshta është akoma larg
bereta gri, cicërimat e zogjve, zemra sa një shtëpi
në drejtim të së cilës malli im i thellë shtegëton
dhe puthjet që bien të lumtura si xixa zjarri
Qielli sipër një anije. Fushat nën kodra.
Kujtimi im për ty është prej drite, prej tymi, prej një pellgu të qetë.
pas syve të tu, thellë pas tyre, mbrëmjet flakëronin
gjethe të thata vjeshte bënin shtjellje në shpirtin tënd.
Shqipëroi: Merita Paparisto
