Mbi Liqenin e ngrimë krisjet e akullit
zemrën ma krisin
për dashninë
Përtej tij si përtej synit t’edhit t’premë shikoj
pamjet e ngrira
të asaj dite
e filloj t’rrëshqas mbi lëkurën e akulltë
pa patina
Valët e ngrime
plot zemrim i ruajnë buzëqeshjet e mbetuna brigjeve
e degët e shelgjeve vajtuese si stalaktite lotësh kishin mbetun peng t’kapuna nga akulli i pa shpirtë
Në asnjë stinë
nuk ngrinë ma liqeni
asht shterrë si një kove e shpueme
prej saj ka rrjedhë uji dhe koha ime
Vetëm në kujtime
nuk shkrinë kurrë pamje e tij e bardhë
në mes vijave paralele me shkronjat e ngrira në dashni
të due.
