Para se të vish,
gjërat ishin ashtu siç duhet të ishin:
qielli ishte qorrsokaku i shikimit,
rruga ishte thjesht rrugë, vera thjesht verë.
Tani gjithçka është si zemra ime,
një ngjyrë në buzë të gjakut:
grija e mungesës tënde, ngjyra e helmit, e gjembave,
ngjyra e artë kur takohemi, stina digjet,
e verdha e vjeshtës, e kuqja e luleve, e flakëve,
dhe e zeza kur mbulon tokën
me thëngjillin e zjarreve të vdekura.
Po qielli, rruga, gota e verës?
Qielli është një këmishë e lagur me lot,
rruga një venë gati për t’u këputur,
dhe gota e verës një pasqyrë në të cilën
qielli, rruga, bota vazhdon të ndryshojnë.
Mos ik tani që je këtu –
Qëndro. Kështu bota mund të bëhet përsëri si vetja:
kështu qielli mund të jetë qiell,
rruga një rrugë,
dhe gota e verës jo një pasqyrë, thjesht një gotë verë.
Përktheu: Çlirim Qormemeti
LEXO EDHE: Hymn i të dëshpëruarit
