Nga Robert Hass
Kompozitori i ri duke punuar atë verë në një koloni artistësh, e kish vëzhguar atë një javë resht. Ajo ishte japoneze, piktore, thuajse gjashtëdhjetë vjeç dhe ai po mendonte se kishte rënë në dashuri me të. Ai i donte fort veprat e saj, dhe vepra e saj ishte njëlloj me mënyrën se si ajo lëvizte trupin e saj, me mënyrën se si ajo përdorte duart dhe shikonte nga ai drejtpërdrejt kur ishte e kënaqur ose kur mendonte përgjigjet për pyetjet që i bënte ai.
Një natë, duke u kthyer nga një koncert kur u afruan tek dera e hyrjes së saj, ajo u kthye nga ai dhe i tha: “Mendoj se do të pëlqente të më kishe tënden. Edhe mua do të më pëlqente, por duhet të të tregoj që kam pasur një mastektomi të dyfishtë”, dhe kur pa se ai nuk po kuptonte, “Kam humbur të dy gjinjtë.”
Rrezatimi që ai kishte mbartur përreth në barkun e tij dhe në zgavrën e kraharorit – si muzikë – u shua, shumë shpejtë dhe ai e detyroi veten ta shihte atë kur i tha: “Më vjen shumë keq. Nuk mendoj se do të mundja.”
Ai u kthye në kabinën e tij duke ecur përmes pishave dhe në mëngjes gjeti një vazo të vogël ngjyrë blu në verandë jashtë derës. Dukej sikur ishte plot e përplot me petale trëndafili, por ai zbuloi kur e ngriti që petalet e trëndafilit ishin vetëm përsipër; pjesa tjetër e vazos – ajo duhej t’i kishte mbledhur ato nëpër qoshet e studios së saj – ishte plot me bletë të vdekura.
Përktheu Neli Naço
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
