Poezi nga Juan Gelman
Si përherë, natën po e pi ngadalë,
pasi e di që ti banon aty, s’ka rëndësi se ku,
dhe plot ëndrra e mbush.
Yje të dridhmuar shkund era e natës
në duart e mia, vejane, të pangushëllueshme të flokëve të tu,
që gjithsesi ende nuk kënaqen.
Zogjtë që ti i mbolle në zemrën time, aty përpëliten
dhe herë-herë, me tehun e akullt të thikës,
do doja t’ua falja lirinë që kërkojnë për t’u kthyer tek ti.
Por e kam të pamundur. Sepse je aq e pranishme,
aq e gjallë brenda meje, saqë do të të vdisja ty, po të vdisja unë.
* Titulli origjinal: “Po rri në shkretëtirën e dëshirës sime për ty”
Përktheu: Erion Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe:
JAIME SABINES: PËRPIQEM TË SHKRUAJ EMRIN TËND NË TERR…
Përpiqem të shkruaj emrin tënd në terr.
Përpiqem të shkruaj të dua.
Në terr përpiqem t’i them të gjitha këto.
Nuk dua që ta marrë vesh askush,
që askush të mos më shohë në tre të mëngjesit
duke ecur nga një qosh i dhomës në tjetrin,
i marrë, i frymëzuar me ty, i dashuruar.
I ndriçuar, i verbër, i tejmbushur me ty, duke të shpërhapur ngado.
Them emrin tënd me gjithë heshtjen e natës,
e klith zemra ime gojëlidhur.
Përsëris emrin tënd, e them sërish,
e them pa u lodhur,
dhe jam i sigurt se ka për t’u gdhirë.
Në shqip: Erion Karabolli
