Mos vdis i dashur, poezi nga Adriatike Lami
Ti erdhe në jetën time prej barkut t’ rastësisë,
Kur dashuria flinte bebe e thelët nën rrënoja,
Kur vdekjet më kishin mundë ëndrrat para se me lindë,
Kur koha kishte ndalë t’ renë, e në rrjetë yjesh kishte lotë.
Kur fjala ishte bërë baltë, ngrirë në skulptura të mahnitshme,
Dhe trena udhëtimi s’kish më, për të shkuar larg në perëndim.
Por kur Ti erdhe në jetën time, prej një nëne të rrallë,
Që unë ia desha siluetën edhe pa e njoftë, e putha në ballë,
Dashurinë e bëre gacë, ku ndizen e ndriçojnë filiza fati,
Vdekjen e sfidove pa hyrë në beteja, veç u ndjemë gati,
Koha u zhvendos në të ardhme, në dimensione të reja,
Dhe fjala u bë muzikë, ashtu me kreshpërim frike e guxim,
Atëherë befas fillova të gjej, të udhëtoj me trenin tim.
Mos të të shkojë mendja i dashur me vdekë para meje,
Mos ik prej ç’ka gjetëm, për asnjë rigë arsyeje, askurrë,
Mos ma ul ritmin, por eja, duhet me ndërtu nji mur,
Po unë si dreq i bardhë që jam, eh, ti prandaj më zgjodhe,
Do vij të të kap mat si çarqe pylli, do marr hua ca zana,
Që natën at krijesë, ta shembin sapo të dalë hana;
E ditën të ndërtojmë në pusi, Hojet e një malli të ri.
Mos vdis i dashur para se të plakem unë,
Para se të plakemi të dy, të dimë si jemi fëmijë,
Të më shohësh me breza në gji, bistakë jete,
Shiko; çfarë valleje; me hanë e yje të dalë roje,
Çmenduri zënkash, fshehur paqas në gurë bore,
Hej, ç’po them, s’po njoh veten, duket nga dashuria,
Quaji si të duash këto gjera të vogla, të kthyera në krilla.
ObserverKult
Lexo edhe:
TEODOR KEKO: TI, MUND TË MË DUASH- POR NGA UNË MOS PRIT ASGJË…
Ti, mund të më duash sa të duash, por nga unë mos prit asgjë!…
Kështu m’u përgjigj ajo femër e bukur dhjetë vjet më parë, ajo femër me kaçurrela të zeza e sy jeshilë të thellë. E ndërkallur në një xhup të madh atë acar janari, teksa prisnim në radhën e gjatë, si zakonisht, të blinim dy shishe me qumësht për fëmijët tanë të vegjël.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
