Poezi nga Amarildo Pregapuca
Sa desha me t’u lutë me m’falë
Por ktheva mendje
Mbasi ashtu, veç egoja jeme,
kish me gjet disi rehat
E me ja lanë, ndërgjegjes tande
Peshën e randë
Peshën e randë, të dilemës.
Po vërtet
Ne ishim veç dy fëmijë
Ti e çiltër, e bukur, e pastër plot jetë
Si drita n’ditët e prillit
E unë?
Çfarë dreqin isha unë?! S’e di
Veç di, se ty t’lashë zhgënjimin
Dhe me vetë mora t’fotografum, momentin
Ata sy me lotë
Atë buzë të kafshume
Sikurse gojën me detyru, me u mshelë
Që asnje fjalë ma, mos me l’shu
Për mu.
Dhe ika
Ika diku, ku t’ishte
Në askund
N’atë rrugë ku dy ishim shumë
E nji asgja
E asgjas, asgja s’ka ç’i ban, ma
Ti…mbete aty si hije e koshiencës teme.
Tash me t’thanë t’kam dashtë
Asht’ si me u tallë
Me ironizu deri n’sarkazëm
Tanë poemat, poetët, librat, shkrimtarët
Tanë tingujt, tanë kangët, tanë andrrat…
Unë t’vrava…
T’vrava pafajësinë
Kështu, ndoshta ti do mundshe me jetu
Falje, kurrë s’kam me t’kërku!
ObserverKult
Lexo edhe:
AMARILDO PREGAPUCA: S’E DI SI MË KE DASHUR…
S’e di si ke jetuar me mua.
Si më ke dashur.
Kur në momente dhe vetja-veten
E ka parë me përçmim?!
Por fundja-fundit, jam veç një mashkull
Dhe s’di se si funksionon një grua.
Kur jemi zënë
Me mendje, të kam vrarë 1 mijë herë,
100 pjata kam thyer si rrjedhojë.
Mjafton diçka të të dhembë
Dhe ndjehem, aq keq,
S’e di ç’ndodh me mua…
Por fundja-fundit, jam vec nje mashkull
Dhe s’di se si funksionon një grua.
Pra nuk e kuptoj, këtë transformim në vete.
Këtë pushtet tëndin, se kuptoj,
Inat marr veten kur bëhet çfare ti thua
Dhe me tërë botën jam gati të luftoj, ta bëj.
Nuk e kuptoj këtë magjinë tënde, po thoja,
Se si një ndërtesë e kthen në një shtëpi,
Por fundja-fundit, jam veç nje mashkull
Dhe s’di se si funksionon një grua.
Po ka gjëra që në jetë, që ndoshta s’duhen kuptuar.
ObserverKult
Lexo edhe:
