Dëgjoje baladen teme të bardhë,
nji ditë pranvere,
kur mendon se të kam harru.
Pikërisht atëherë,
kur nji aparat ndjesish të pazakonta,
ke vu në vend të shpirtit,
e freskia e pranisë teme,
të vjen përmes kujtesës së tingullit.
Dëgjoje baladën teme të bardhë,
pikërisht atëherë,
kur mendon se më ke harru,
ajo e pafajshme tek ti ka me ardhë,
si mysafir që nuk e ke ftu.
Dëgjoje baladën tonë,
kur nuk e ke mendjen,
je në makinë apo në rrugë,
kur stresi i ditëve të ka nxanë,
kur të mos kesh kohë as me e dëgju.
Dëgjoje baladën e bardhë,
dhe pyet: “Prej cilit qiell ra”?
Dëgjoje,
dhe ndize llampën e zemrës,
kushedi,
mos ke me më pa.
Të shpërndahet aromë e saj,
dhe ti dëgjoje,
si depërton në gjak,
si ti njeh skutat e zemrës,
si puth si ëngjëll,
si nuk merr hak.
Dëgjoje baladën tone,
në stinën e mallit,
si ti zbut ditët,
si me flokët e nostalgjisë,
ia harrnon vetmisë vitet.
Dëgjoje,
dëgjoje si refren,
pa u zgju dita,
pa ardh hala nata,
kur qerpikët janë të lodhun,
kur përkundesh nëpër andrra.
Dëgjoje baladën tonë,
rastësisht dhe qëllimisht,
e nëse je burrë,
mos ki turp të qash,
qaj dhe unë pafundësisht.
