Unë do kem një varr dy metra
Aq do kesh edhe ti zotri
Unë do mundohem të lë ca vepra
E ti, a do e marrish në varr atë pasuri.
Të gjthë një ditë do shtrihemi në gropë, në tokë
Nuk do ketë asnjë kolltuk andej
Nuk e di se çfarë mendon ti sot
Por asgjë nuk do marrish përtej…
Krimbat do na hanë pa pritesë
Tek ti do kenë për të ngrënë me bollak
Se thonë kot se ushqimin e ke pas ves
Si ushujza i fryrë në gjak.
Gjakun popullit ia ke pirë
E fundi për çdokë është shpëtim
Shpëtim i fytyrës që e ke dhier
I dhier do shkosh edhe në “amshim”!
ObserverKult
Lexo edhe:
ÇUN LAJÇI: SHKOVA… PO NANA ISHTE N’VARR E MBULUEME ME BORË…
Lexo edhe:
ISMAIL KADARE: NË KËTË VARR PUSHON NJË VAJZË DYMBËDHJETVJEÇARE
Në muzgun e dhjetorit, në orën ku kupolat e pallateve dhe të katedraleve rishpërndanin ndriçimin e fundit të ditës që po shuhej, ajo nisi të krihej para pasqyrës. E krehura e saj vazhdoi gjatë.
Jashtë kullat e qytetit të madh dhanë orën pesë e gjysmë, pastaj gjashtë dhe pastaj gjashtë e e gjysmë, por ende nuk e kishte mbaruar krehjen.
Duart e saj delikate e të zbehta nisën të lëviznin me një farë nervozizmi, ngaqë, me sa dukej, nuk po e gjente dot modelin e duhur. Një karficë e praruar, rrëzëllimin e zbehtë të së cilës ajo e zhvendosi disa herë sipër flokëve (veç një vetëtimë e parë në ëndërr mund të ishte aq e zbehtë) e lodhi dhe më tepër.
Ndihej menjëherë se atë e lodhi shumë kjo e krehur tepër e gjatë, ngaqë nuk kishte ende përvojë për një gjë të tillë. Ajo ishte dymbëdhjetë vjeçe dhe ishte hera e parë në jetën e saj që po krihej aq gjatë dhe kaq me kujdes. Veç kësaj, kur porsa kishte mbaruar fazën e parë të kurimit nga leuçemia.
Tekstin e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
