Poezi nga Arben Duka
Jeta ime që s’të zhyta
Në llum e në baltë,
Por as dot nuk të gostita
Me llokum e mjaltë.
Jeta ime. Të dy ecëm
Si dy të harbuar.
Diku ramë e diku ngecëm,
Po prapë jemi çuar.
Jeta ime, jeta ime
Qilim dot s’të shtrova,
Nëpër mjegull e gjëmime
Si i marri shkova.
Pak na mburrën, pak na deshën
Sa shumë që na shanë.
Ne të sharat i përqeshëm
Kokën hiç s’e çamë.
Jeta ime, jeta ime
S’të bëra nallane
Po të vesha me blerime
Në shi e tufane.
Nuk të fsheha në një strofull,
S’të blova në mokër
Dhe pse kishim rreth e rrotull
Mijëra mediokër.
Le të ecim, kohë s’kemi
Që t’ia fusim gjumit,
Le të ndezim, sa të jemi
Një dritëz mes llumit!…
ObserverKult
Lexo edhe:
ARBEN DUKA: LAMTUMIRË E DASHUR…
S’kam dashur kurrë që të lëndohesh,
se të kam dashur sa s’ka më,
po ti në mjegull më largohesh,
ndaj unë me dhimbje po të lë!
S’besoj se do lëndohesh sot,
ti ende s’di ç’është dashuria,
ndaj s’munde ta kuptoje dot,
prushin e ndjenjave të mia!
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
———————————————-
Lexo edhe:
ROBERT SHVARC: TI MOS MË PYET GJITHMONË NËSE TË DUA SHUMË
Ti mos më pyet gjithmonë
nëse të dua shumë-
sikur kjo lidhja jonë
që qenkej erë a shkumë!
Ti mos më pyet asgjë,
por shihmë veç në sy –
aty do të gjesh Ti Një,
që të shëmbëllen veç TY.
ObserverKult
