Gjithnjë i kam pasur zët lamtumirat, poezi nga Bardhyl Zaimi
Çdo lëvizje është një përgjigje për të
Më lexon me hermetikë dashurie
Deri në qelizat më të imta të shpirtit
Dhe ashtu thotë :”Përmendësh të njoh
Di një libër mirë të lexuar”
Kur grindemi dhe udhë si lëshojmë njëri-tjetrit
Hidhërimi si një mace kotet në dysheme
M’i njeh mirë dallditë hokatare
Që ia gudulisin xhelozinë e çmendur
Me fjalë dramatike nuk dorëzohet
Më kryqëzon me bisht të syrit
Dhe sakaq e pushon shikimin në teket e mia
E ndjej nga afër kryeneçësinë e kohës dhe dashurinë
Që luajnë si dy hije në tavan
E afroj dhe ia puth sytë
Që i shkëlqejnë si diamant
Nga dashuria dhe inati bashkë
Pastaj marr xhaketën dhe paqen me vete
Dhe nisem udhëve të dalldisë
Dashuritë nuk vjetrohen
Të rrinë ulur në stolin e melankolisë
Me kokë të dehura e të lëvarura
E me gishta lexohen mes veti
Nuk kanë nevojë për fjalë për betime
Janë pavetore si yjet
Gjithnjë kështu i kam kuptuar
Pa i thënë kurrë fjalët që duhen
Sepse gjithnjë i kam pasur zët lamtumirat
ObserverKult
Kliko edhe:
ALBANA BEQIRI: UNË E DI, LAMTUMIRAT NUK JANË TË LEHTA
