Poezi nga Besnik Mustafaj
Ëndërrimtarët e dashurisë së marrë vdiqën të gjithë,
U thanë një nga një, syhapur, në këmbë
Siç thahen pishat në brezat tokësorë që përpin shkretëtira.
U thanë një nga një, syhapur, në këmbë
Duke pritur të dalin nga mbledhjet e Parisë
Helenat,
Dylqinjat.
Duke kërkuar si të verbër Beatriçet e humbura
Nëpër kantieret e të djelave leniniste.
Ëndërrimtarët e dashurisë së marrë vdiqën të gjithë,
U thanë një nga një, syhapur, në këmbë,
U shndërruan në bashkëshortë të lumtur,
kryefamiljarë shembullorë.
Kohën e lirë
Dhe kohën e gjumit
Të vrarë dikur barbarisht aventurash
E kalojnë plot kënaqësi, si në mëngjeset e ngrirë
dimërorë, si në pasditet përvëluese të gushtit,
Nëpër radha para dyqaneve ushqimorë.
Dhe në orët e pakta që u mbetën nga nata
Shtrihen symbyllur dhe fërkohen për t’u ngrohur disi
Pas trupave të ngjallmë, mishvarur
Të Heroinave të Punës Socialiste.
Kush tha se vdiqën ëndërrimtarët e dashurisë së marrë?…
1990
ObserverKult
Lexo edhe:
BESNIK MUSTAFAJ: TI ERDHE, KUR S’TË PRISJA ERDHE
Ti erdhe, kur s’të prisja erdhe.
Gjatë mungesës tënde munda të bëhem Eol,
Të gjitha erërat i mblodha në kacek,
i mbylla mirë.
Tani është prill, bota ëndërron gjelbërim.
Pranvera dhe vera dhe shumë vite të ardhme
S’do të kishin më shtrëngata,
Deti do të qe i qetë e i bukur për njerëzit,
Qielli i kaltër dhe tërë vendi me lule,
Vjeshta do të vinte jo me gjethe të verdha,
me çelje sythesh të rinj do të vinte…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
