Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Liridon Mulaj:
Mbaj mbi vete tmerret e kësaj bote
I kam mbajtur mbi vete
përkuljet e lisave nga rrufetë!
Luhatjen e bursave nëpër sallone të çmendurish
që ndryshonin një shifër,
e që varfëronin njerëz në rend gjashtë-shifror.
Një eskavator gjigant me gojën krokodil,
që priste i heshtur të shkulte me themel
fushën e gjelbër, ku fëmijët mbillnin
gjurmët e së ardhmes…
Babëzitë e racës superiore,
që shtyheshin në sportele të tejmbushura
për një biletë në teatrin e urrejtjes
e më pas, të ktheheshin në aktorë.
Mbaj mbyllur brenda vetes
ëndrrat e pluhurosura të harruara në univers,
epitafe të shkruara keq,
rende frymorësh të shtypur e të ikur
tashmë të shndërruar në përkujtimore.
Mbaj mbi vete anën e errët të botës,
pothuajse të shumtën e saj,
por nuk flas dot,
dhe pse trupi im i ngjan një klithme.
Shpirti do shpërthejë mbi fushat me grurë
parajsa do më refuzojë,
ferri do trembet nga unë,
sepse unë, mbaj mbi vete tmerret e kësaj bote!
Kuptoje, ti nuk je Mesia!
Mund të lindesh në
dyshekun e butë të një spitali
plot drita e salla të ngrohta.
Dhe jashtë tij, dhjetëra njerëz
presin të ngazëllyer ardhjen tënde.
Kuptoje, ti nuk je Mesia,
dhe kurrë s’do ta kthesh ujin në verë.
Sakaq do të përpiqesh, me përvuajtje
që gjakun e trupit tënd,
të mos e kthesh në ujë.
Si rishtar edhe mund t’i zhgënjesh pritësit,
atë fraksion të vogël të popullit të madh
që me gjasë, shumë prej tyre do t’i takosh
në dasma dhe morte,
dhe asnji ditë më shumë.
Sigurisht jeta jote mund të jetë e gjatë,
me stërmundime.
Do të shkollohesh,
do të punosh në një zyrë,
apo hamall në ndonjë port detar
(jeta ia tregon dhëmbët të gjithëve),
do të martohesh e të lindësh trashëgimtarë.
Ti mund të lindesh pranë një liqeni
a pranë një centrali bërthamor.
Ndoshta në një tokë të zjarrtë të krisur nga lufta,
në një qytet ku çdokush i turret jetës së tij,
zgafellë boshësie,
por jeta jote do të jetë
nji vijë e drejtë në grafikun e kohës
dhe ti ndoshta do të jesh i lumtur,
për sa kohë frymëmarrja funksionon,
damari pulson e jeta ecën.
S’ke për ta kuptuar kurrë pse njerëzit
nuk kanë atdhe,
përderisa toka i rrëshqet nën këmbë secilit prej nesh,
së paku një herë në jetë…
Edhe nëse beson në asgjë…
Nuk do ekzistojë kurrë
një imazh i asaj çka na pret nesër,
deri kur rrezet e diellit të thyhen mbi parmakë të ftohtë
E ajo çka ëndërruam natën e mëparshme
nisë të marrë jetë.
Nuk do të dridheshim si gjethe të rrëzuara mbi një ligatinë
me ngricë.
As nuk do ta ndillnim vdekjen
nëse kuisjet e qenve matanë rrugës,
netëve të shurdhëta prej pikëllimit
t’i dëgjonim si një simfoni virtuozësh.
Nuk do ta fitojmë përjetësinë e bardhë
nëse të paktën për një herë të vetme nuk besojmë në diçka.
I lutemi a e mallkojmë për çdo fatkeqësi që pragu i çastit rrëzon mbi ne
edhe nëse beson në asgjë, ti prapë ke shpirt!
Lutem për gjithçka
E gjej veten shpesh të ngërthyer
në një kafaz prej hekuri.
Kraharori më rreh fort,
dhe lotët derdhen me rrëmete
dhe mërmëris me vete
a ndoshta lutem.
Për nënën,
për motrat,
për shpendët shtegtarë, peng i diellit,
për fëmijët e vdekur,
për gratë që e ngrysin jetën fillikat,
e shndërrohen në Shën-Mëri,
për nuset dhe vajin e tyre
të çuditshëm,
për ata që ikën, a ndoshta për
ata që ende s’ia kanë mbërrirë.
Për braktisjet,
për trupin,
epshin…
Lutem për gjithçka,
a ndoshta për asgjë….
Babait i janë rralluar shokët
Babait, “krifa” e bardhë
derdhur supeve po i rrallohet.
Dhe nuancat e verdha të nikotinës,
për çudi po ia mveshin të tërën.
Tashmë thotë po bëhem biond,
siç nuk kam qenë kurrë, as në ëndrra.
Dhe pa përfunduar fjalën e pyes:
A ke pasur ëndrra?
Nuk qesh babai,
shtrëngon grushtet
kruspullohet si gjarpër shtëpie
në karrige
e nëpër dhëmbë,
shpall se Po!
– Kam ëndërruar, ndryshe do
isha i vdekur!
Teksa më vështron me sytë e
ujëzuar,
nis e qesh duke më thënë sërish se po,
tani duhet të qeshim.
Dhëmbët e vënë me material industrial
e bezdisin,
duhani ia shkatërron frymëmarrjen,
por ai e puth cigaren e dredhur siç
puthet e dashura e jetës.
(Se di mamaja apo në mos ndonjë tjetër!)
Ja dhe një tjetër dashuri që vret,
siç vritet hapi ynë drejt amshimit,
që ngjason me theqafjet e fëmijës
në tentativë për të ecur.
Ai nuk e kupton se momenti
i qëndrimit drejt
është çasti kur ia ka prerë vetes biletën
për në humnerë…
Jashtë është mot i vrenjtur,
qielli ngjan si i zgërlaqur plot
me re të shpërndara.
Një fëmijë në oborr ha një misër të pjekur
dhe herë pas here fshin qurret me mëngë.
Babai tani nuk qesh më,
bashkë me flokët,
i janë rralluar dhe shokët.
Ndërsa unë, këtë çast pa asnjë motiv
e kthej në poezi, për të mos ia plasur vajit…
Le të bëjmë një pakt
Le të ikë!
I erdhi ora e pikut,
jeta ndërron siç ndërron
një gjarpër lëkurën
dhe sërish është i gjallë
e lëkura e re, rrahur nga ajri
ia shpërfaq jetën e re,
diku tjetër,
ç’rëndësi ka se ku.
Le të ikin njerëzit
të gjithë një ditë do të ikim.
Por, le të bëjmë një pakt
mes nesh.
Mos të themi “vdiq” dhe t’ia kursejmë
vetes lotët,
dhimbjen t’ia kursejmë,
le ta gënjejmë veten,
për shembull
siç gënjejmë foshnjat kur
i lëmë në duart e mamive.
Le të themi iku
dhe në një vend tjetër
rron i lumtur,
e mes nesh,
hesht pakti i largësisë
së përjetshme.
Pra, iku,
por rron diku larg…
Ta përsërisim pareshtur,
dhe ne nuk e shohim,
nuk do e shohim
as nuk do t’ia ndjejmë më aromën
e mishit me inde të gjalla.
As zërin nuk do t’ia dëgjojmë,
e t’i themi vetes
se ai rron diku larg,
dhe ne rrojmë këtu
në dy jetë si dy pikëtakime
të pamundura,
ndarë nga fati i mbrapshtë,
a kushedi nga ndonjë hatërmbetje e stërzgjatur.
Pra, ky le të jetë pakti!
Ai rron, si ne, dhe pse
kurrë nuk do të shihemi më…
Kush do t’i numërojë hapat e mi?
Një yll bie, miliona tjerë mbeten.
Vdekjen e zëvendëson një lindje.
Tërmetet që tundin gërmadhat gri,
mbeten vetëm kujtime nën rrënoja.
Flokët e qethura, rriten përsëri.
Edhe thonjtë e prerë, ripërtërihen.
Një e shtënë arme, gris heshtjen e natës,
por mbjellja e perimeve vazhdon,
në kopshtin përbri varrezave…
Një fjalë e pathënë, do të thuhet një ditë.
Edhe ata që s’na deshën, mbase do të na duan.
Gjithçkaja do e gjejë asgjënë.
Në mos sot, ndoshta nesër ose pas mijëra vitesh.
Copëzat e humbura të mozaikut,
do të na i plotësojnë pasardhësit.
Po hapat e mi,
që gjurmojnë bulevardeve të harresës,
duke të ndjekur edhe në rastësi.
Kush do t’i numërojë?
ObserverKult
Lexo edhe:
LIRIDON MULAJ: SHKRIMTARIA DO TË ISHTE FRAKU QË DO TA ZGJIDHJA GJITHMONË PËR TA VESHUR!
REKOMANDIME LEXIMI NGA LIRIDON MULAJ
PYETËSORI I PRUSTIT/ LIRIDON MULAJ: LAKMIA ËSHTË TIPAR QË I PARAPRIN ÇDO VESI DHE VEPRIMI DASHAKEQAS…
EVA ALIKAJ INTERPRETON POEZINË “RETRO” NGA LIRIDON MULAJ (VIDEO)
