Për një kohë të gatë kam ekzistuar
në errësirë
duke e preferuar atë
Pa pasur nevojë të flisja aq as të kërkoja miq
ishte lehtë
Në çdo perëndim dielli futesha dhe çlajmërohesha, merrja taksinë time,
pastaj ia mësyja natës
për t’u çliruar
nga çdo gjë
vit pas viti
i shpëtuar në një anije kozmike endesha
nëpër lagje pa fytyra dhe pa emra
Paqja më frenonte
Kështu që mund të mësoja ta ndjeja veten të veçuar nga dhimbja ose
nevoja apo gjykimi
dhe t’u lejoja rrugëve të ëmbla e të lagura të ma lëpijnë trurin
në mënyrë të paqme
si dashnore
Asnjë vepër e madhe nuk qe shkruar në ato mijëra net të Nju-Jorkut
nuk krijova kurrfarë pasurie, e as nuk e humba
ama
më e mira nga të gjitha
ishte se
i vetëm
u kurseva
dhe shpëtova
nga një natë e pafund e dhimbjes
Përktheu: Fadil Bajraj
*Titulli i origjinalit: “1-7-93“
