Poezi nga David Capella
E doja, ajo mbeti mospërfillëse.
Ajo rrinte ulur dhe i ngacmonte fëmijët e saj teksa luanin
te këmbët e saj, indiferente ndaj ofsharjeve të mia.
Aroma nga buqetat e luleve të freskëta
ia tërhoqi vëmendjen më shumë se prania ime.
Rrija në heshtje, duke studiuar fytyrën e saj.
Ajo kurrë nuk e dëgjoi muzikën time pasionante –
simfoninë e zjarrtë të zemrës sime.
Unë dua, ama mua nuk më duan në këmbim.
Dashuria pa dashuri që kthehet, nëse mbizotëron,
mbizotëron përmes artit – artit tim. Një poezi e qetë
që e pata shkruar më çliroi nga dashuria ime ndaj saj,
e lëshoi një buzëqeshje në mua drejt vegullisë së saj.
Ajo ishte fantazmë; e fantazmat nuk duan.
Përktheu: Fadil Bajraj
ObserverKult
Lexo edhe:
