Maria Polidhouri: Dhimbje…dhimbje…
Dhimbje që dhemb. Edhe u shterën lotët,
ofshama nuk shpërthen më, nuk mjafton.
Si zog i çoroditur bredh mendimi, kotet,
rreh flatrat me furi e i thërrmon.
Gjak djers’ e agonisë. U lanë, u ngjyen
tëmthat si shegë e kuqe, ulërimë.
Farmak në deje qarkullojnë e ziejnë,
të fshehtat e një jete plot mundim.
Një rrotë e rëndë kjo vegël e torturës,
po bën xhiron e fundit krakërrimë.
Arsyeja degdisur matanë urës.
Dhe dashuria që vajton pa ngushëllim.
Shqipëroi: Arqile Garo
ObserverKult
Lexo edhe:
BUQETË NOKTURNOSH NGA LULZIM HAZIRI: RIBËHEM ÇDO DITË NGA NJË PIKË DRITE
Nokturn 1
e hëna si një titan tërhjek diellin mbi mal
duket e lodhur kotësish që hëna i fal
një fije drite ia vjedh, nga trupi ia nduk
drejt dritares ma gjuan të bërë shuk
është fija që bëri dallimin,
ditët që i emëroi pas krijimit
(para urdhërit – Bëhu!)
fije e mëndafshit e dalë nga vemja
para se koha ta bëjë flutur
ribëhem çdo ditë nga një pikë drite
e renditur si vesë në rrjetë marimange
e kap, e fus në sy si me pikatore
tjetri hapet me pika tjera të kësaj bote
me emra ndryshe nga ditët pas urdhërit
floku saj, zverku, aroma, koha…
të gjitha trajtat e pasqyrimit të dritës mbi ne.
Nokturn 2
si me qenë e para që do të shndëriste
ngutet kjo ditë me të sajat befasi
shpërfaqet si gota e qumështit mbi komodinë
tek jam esull e brenda kam zjarrmi
Më shumë lexo KETU
ObserverKult
