Isha e re, e njomë, ende fëmijë
Më zuni lufta, kaosi, frika.
Hije ndjellakeqe më ndoqi urrejtja e tjetrit
Për atë e cila në sytë e tyne isha.
Nuk qaja që ato mund të ishin ditët e mia të fundit.
As pse ndoshta kurrë ma,
Nanës
S’do t’ia ndjeja përqafimin.
Brenda meje qante secila frymë
Nga frika për mundësinë e të jetuemit
me llahtarin e kujtimit.
Ndodhi ajo që nuk e kisha mendu asnjëherë.
(Babai im as një thikë të hairit në shpi nuk e kishte siguru.)
Nanës kur më përcolli te dera e shpisë,
peng ia lashë zemrën,
Atdheun,
timen paprekshmëni.
Mbaj mend mirë fytyrat e llahtarshme
Egërsinë mbi njomësinë time.
Kam qenë e bukur, e di!
(Plus shqiptare Kosove
në një moment aq fatligë.)
M’u desh të jetoja gati njëzet vjet
Me ankthin e asaj dite që ma dërmoi
Qenien.
Shpesh doja të mos isha ma, të tretesha si harrimi.
Ika larg,
Të mos ecja përditë nëpër të kaluemen
e mijëra vetëve të mia…
Largësia nuk ma veniti dhimtën.
As dashninë për Shtëpinë,
As guximin.
U ktheva kah Dielli
Të shpaloja,
Të Vërtetën.
