Ti do t’më dashurosh patjetër!, poezi nga Fatos Arapi
Ky qiell i prillit pa ty është i vjetër.
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër.
Në mallin tënd ky karafil i egër,-
Ti do të më dashurosh patjetër!
Në sytë e tu diej të vegjël
e ndezën natën dhe ditëne ndezën.
Mirë sot,po si durohet pa ty nesër?
Ti do të më dashurosh patjetër.
Kapërcej ty e kapërceva veten,
dhe përtej vetes kapërceva jetën,
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm:
Ti do t’më dashurosh patjetër!
ObserverKult
————————————————–
Lexo edhe:
YMER ÇIRAKU: FATOS ARAPI, POETI I MONOLOGUT TË SHQETËSUAR
Një poet i njohur ballkanas e ka quajtur poezinë e Fatos Arapit vertikalja estetike e poezisë shqipe bashkëkohore. Ky është një vlerësim i lartë, por dhe i merituar për tiparet e kësaj krijimtarie, e cila, në harkun e lëvrimit të saj, përmbi gjysmëshekullor, ka synuar jo nga tekstet përshkruese/deklarative, por e orientuar drejt prirjes zhbiruese, refleksive, shpesh dhe provokuese, duke depërtuar deri nëpër zonat e mjegullta të njeriut, që poeti i projekton dhe i fikson sipas vizioneve të veta poetike, origjinale.
Një poezi e tillë, me këtë model artikulimi, të përndezur nga ritme dhe nga një shkallë e lartë emocionaliteti, nuk mund të mbetej kurrsesi larg vëmendjes së kritikës letrare. Qysh në fillim të viteve ‘60- të, ajo e vendosi atë në treshen e madhe të poezisë shqipe të pas Luftës së Dytë Botërore, përkrah I, Kadaresë e D. Agollit dhe e spikati për ligjërimin që priret të fiksojë të paarritshmen, të pafundmen, të paskajshmen, çka arrin të përcjellë te lexuesi edhe një dozë enigmatizmi e paqartësie, me artikulimin specifik për të kumbuar si monolog maksimalisht i shqetësuar dhe si një verb poetik që tërhiqet ngultazi drejt depërtimit në kompleksitetin e enigmave të jetës.
Tekstin e plotë mund ta gjeni KËTU
