Poezia “Gruaja e tregëtarit të lumenjve” nga Li Po.
Kur ende i mbaja flokët shtrirë drejt mbi ballin tim,
Unë luaja përpara Portës kryesore,
duke mbledhur lule.
Ti vije hipur me këmbalka bambuje,
duke u shtirë sikur i jepje kalit,
Ecje pranë vendit ku unë rrija, duke luajtur me kumbullat e mia blu.
Dhe pastaj shkuam të jetonim në fshatin Chòkan,
Dy fëmijë të vegjël, pa njohur se ç’janë antipatia a dyshimi.
Katërmbëdhjetë vjeç u martova me ty, Imzot.
Kurrë nuk qeshja, duke qenë se isha e ndrojtur.
Me kokën poshtë, vështroja veç në drejtim të mureve.
Edhe kur ma thërrisnin emrin, 1000 herë, nuk e ktheja kokën pas.
Pesëmbëdhjetë vjeç pushova së qeni e ngrysur;
Dëshiroja veç që pluhuri im të përzihej me tëndin,
Përgjithmonë e gjithmonë e gjithmonë.
E përse duhej të kujdesesha që të dukesha më e bukur?
Gjashtëmbëdhjetë vjeç ti u nise,
Shkove në Ku-tò-en, duke ndjekur Lumin me gjire të shtjellëta,
Dhe kanë kaluar pesë muaj që kur ke ikur.
Sipër pemëve majmunët bëjnë atë zhurmën që shpreh keqardhje.
Kur u largove, këmbët i pate tërhequr zvarrë.
Tek Porta myshqet janë shfaqur kudo, gjithëfarë myshqesh;
Tepër të dendur që të mund të pastrohen e të hiqen mënjanë!
Gjethet këtë herë u rrëzuan herët nga era;
Fluturat dy nga dy edhe në gusht janë në ngjyrë të verdhë,
Mbi barin e Kopshtit Perëndimor.
Kjo gjë më shkakton dhembje. Po plakem!
Po qe se ti vjen përmes ngushticave të Lumit Kiang,
Të lutem, më bëj me ditë para kohe
Dhe unë do vij të bashkohem me ty
Aq larg sa ç’është Chò-fù-Sa.
Përktheu: Rudolf Marku
ObserverKult
Lexo edhe:
