Poezi nga Liridon Mulaj
Varfnia asht acaruese, njëjtë si nji
birrë e ngrohtë n’gusht.
A si sholla e ftohtë e fruerit t’mpakun,
qi ter trupat e ligsht t’strehoreve prej
llamarine.
E ti harron për pak kur veshi t’rrahet
me nji “njatjeta”
A me cingrimën e monedhës hedhun me
përçmim,
se e di që n’tanë këtë përkohësi,
veç veprimet e pavullnetshme janë
thellë tonat,
janë forcat e qenies sonë,
qi dalin prej nesh pa pendesë,
pa kusht mirnjohjeje.
E ia nis e shpreson dhe pak,
po veç pak sa i thu vedit : – Iluzioni asht jetë
e jeta,
s’mundet me kenë krejt iluzion…
ObserverKult
Lexo edhe:
LIRIDON MULAJ: SHKRIMTARIA DO TË ISHTE FRAKU QË DO TA ZGJIDHJA GJITHMONË PËR TA…
Si ndodhi takimi i parë me letërsinë?
Nuk jam i qartë ta kujtoj këtë moment. Di që në vogëli kam lexuar shumë libra për të rritur dhe sot kur më pyesin për librat e fëmijërisë, më mungon përkimi i moshës me llojin e librit. “Kronikë në gur” me kopertinën e trashë jeshile apo “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” ishin peshat e rënda të letërsisë të cilat i kam kaluar në duar shumë herët, sigurisht për t’iu ritkhyer më vonë.
Por edhe librat për fëmijë në një periudhë të shkurtër patën peshën e tyre. I kërkonte koha, intelekti në formim, kënaqësia estetike e fëmijës ëndërrimtar. Jam mahnitur nga Mujo dhe Halili dhe tregimet e moçme shqiptare në tërësi, por di të ketë qenë libri “Aventurat e Mirosh Guximtarit” që ka lënë gjurmë të thella tek unë.
Pasi e kam lexuar kam pyetur veten “Si është e mundur të shkruhet një libër i tillë?”. Sigurisht për moshën që isha, aventurat e Miroshit më mahnisnin. Por, çuditërisht të njëjtën pyetje vazhdoj ia bëj dhe sot vetes kur lexoj romane të mëdhenj si “Zorba” i Kazanxaqis apo “Mbi heronjtë dhe varret” të Sabatos.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU
