Midis ikjes dhe qëndrimit
dita vjen e shkon,
në dashuri me transparencën e vet.
Mbasditja rrethore është tani një gji
Ku bota në qetësi përkundet.
Gjithçka është e dukshme dhe e pakapshme
gjithçka është afër dhe nuk mund të preket.
Letra, libri, lapsi, gota,
Pushojnë në hijen e emrave të tyre.
Koha që më pulson në tëmtha përsërit
të njëjtën rrokje të pandryshueshme të gjakut.
Drita e kthen murin mospërfillës
në një teatër fantazmë reflektimesh.
Unë gjendem në mes të një syri,
Duke parë veten ngultazi në vështrimin e tij të zbrazët.
Çasti shpërbëhet. Pa lëvizur,
unë ndaloj dhe iki: jam një pauzë.
Përktheu: Irena Dono
